โดโย หมายถึง เพลงเด็กของญี่ปุ่น เป็นเพลงที่สร้างสรรค์ขึ้นเพื่อร้องให้เด็ก ๆ ฟังหรือให้เด็ก ๆ ร้องเล่นตั้งแต่ปลายสมัยทะอิโฌ（ค.ศ. 1912-1926）แม้ในปัจจุบันก็ยังเป็นที่รู้จักและร้องกันอยู่ คำว่า “โดโย” ปรากฏครั้งแรกในกลอนที่ประพันธ์โดย นะท์ซุเมะ โซเซะกิ（夏目漱石, ค.ศ. 1867-1916）นักเขียนผู้มีชื่อเสียงของญี่ปุ่น ในนิตยสารชื่อ โฮะโตะโตะกิซุ（ホトトギス）ฉบับเดือนมกราคม ปีเมจิ 38（ค.ศ. 1905）แต่เดิมเรียกเพลงร้องประกอบการละเล่นของเด็กว่า วะระเบะอุตะ（わらべうた）และเรียกเพลงที่ร้องเพื่อกล่อมเด็กว่า โคะโมะริอุตะ（子守唄）เพลงเด็กอีกประเภทหนึ่งเรียกว่า โฌกะ（唱歌）เป็นเพลงที่ทางราชการรวบรวมไว้เพื่อเป็นตำราสำหรับสอนเด็กตั้งแต่สมัยเมจิ（ตีพิมพ์ครั้งแรก ค.ศ. 1881）ส่วนใหญ่เป็นเพลงที่นำทำนองมาจากเพลงเด็กของต่างประเทศแล้วแต่งเนื้อร้องภาษาญี่ปุ่น เช่น เพลงแสงของหิ่งห้อยหรือโฮะตะรุ โนะ ฮิกะริ（蛍の光）เมื่อปี ค.ศ. 1918 เกิดนิตยสารสำหรับเด็กชื่อ อะกะอิโตะริ（赤い鳥）มีนักเขียนวรรณกรรมเด็กมากมายสร้างสรรค์ผลงานเพลงสำหรับเด็กและตีพิมพ์เผยแพร่จนมีโดโยที่ทรงคุณค่าเป็นที่รู้จักดีจนถึงทุกวันนี้มากมาย เช่น คะนะริยะ（かなりや）แมงปอสีแดง หรือ อะกะตมโบะ（赤とんぼ）ลูกกาเจ็ดตัว หรือ นะนะท์ซุ โนะ โกะ（七つの子）แม้ว่าช่วงสงครามเพลงเด็กจะมีเนื้อหาปลุกใจให้รักชาติ ให้ความสำคัญกับทหาร แต่หลังสงครามยุติ มีกวีและนักแต่งเพลงได้ให้ความสนใจกับโดโยอีกครั้ง จึงเกิดเพลงที่มีจังหวะสนุกสนาน เนื้อหาสื่อความรักของครอบครัว เช่น เพลงช้าง หรือ โสซัง（ぞうさん, 1948）คุณตำรวจหมา หรือ อินุ โนะ โอะมะวะริซัง（犬のおまわりさん, 1960）ของเล่นชะชะช่า หรือ โอะโมะชะ โนะ ชะชะชะ（おもちゃのチャチャチャ, 1963）ปัจจุบันโดโยได้แพร่หลายไปอย่างมากโดยมีการรวมโดโยยอดนิยมเป็น CD และ DVD ตลอดจนนำไปร้องในโรงเรียนอนุบาล รวมถึงใช้ประกอบในรายการสำหรับเยาวชนทางโทรทัศน์และวิทยุทั่วไปอีกด้วย
ภัทร์อร พิพัฒนกุล
รายการอ้างอิง
千葉優子（2007）『ドレミを選んだ日本人』音楽之友社
藤原千芳恵（1998）「童謡の変遷について」国際学院埼玉短期大学・卒業研究論文
