คะโยเกียวกุ คือ ชื่อเรียกดนตรีประเภทเพลงสากลญี่ปุ่นสมัยใหม่ซึ่งได้รับอิทธิพลทางดนตรีจากต่างประเทศแต่เนื้อร้องเป็นภาษาญี่ปุ่น สถานีโทรทัศน์เอ็นเอชเค（日本放送協会; Japan Broadcasting Corporation）ได้ใช้คำนี้ในรายการเพลงยอดฮิตทางวิทยุเมื่อต้นสมัยโชวะ มีการออกแผ่นเสียงและออกอากาศทางวิทยุ ในยุคก่อนสงคราม คือ ประมาณ ค.ศ. 1936-1941 เกิดเพลงประเภท เพลงมวลชน หรือ โคะกุมิน คะโย（国民歌謡）มีเนื้อหาปลุกใจให้รักชาติ เพลงถูกนำมากระจายเสียงทางวิทยุด้วยวัตถุประสงค์ทางการทหาร หลังสงครามยุติคะโยเกียวกุยังเป็นชื่อเรียกเพลงญี่ปุ่นสากลอยู่จนถึงปีทศวรรษที่ 1950 จึงเริ่มมีเพลงรูปแบบใหม่ ๆ เป็นที่นิยมมากขึ้น
คะโยเกียวกุถูกจัดให้อยู่ระหว่างประเภทเพลงลูกทุ่ง หรือ เอ็งกะ（演歌）กับเพลงสากลแบบตะวันตก หรือ โยงะกุ（洋楽）เมื่อเพลง “ดอกไม้ที่น่ารัก” หรือ คะวะอิอิ ฮะนะ（可愛い花, 1959）ของวงพีนัทส์ หรือ สะ พีนะท์ซุ（ザ・ピーナッツ）กลายเป็นเพลงฮิต เพลงสากลญี่ปุ่นจึงถูกเรียกใหม่ว่าป๊อบปูลาร์ มิวสิค（Popular music）หรือเพลงป๊อป（Pops）ต่อมารูปแบบการร้องเพลงมีหลากหลายมากขึ้น และมีการประยุกต์ใช้ดนตรีตะวันตกได้อย่างมีเอกลักษณ์ จากความเฟื่องฟูของโทรทัศน์ในประมาณ ค.ศ. 1972 ทำให้เกิดชื่อเรียกใหม่ว่า เพลงนักร้องวัยรุ่นยอดนิยม หรือ อะอิโดะรุ คะโย（アイドル歌謡）หรือ นิวมิวสิค（ニューミュージック）ปัจจุบันคำว่าคะโยเกียวกุนั้นไม่ใช้เรียกเพลงสากลญี่ปุ่นที่สร้างสรรค์ในสมัยหลัง แต่จะเรียกว่า เจป๊อป（J-POP）แทน（คำนี้ คลื่นวิทยุ J-Wave เป็นผู้เริ่มใช้เป็นครั้งแรก）อย่างไรก็ตาม นักร้องรุ่นใหม่ยังนำรูปแบบดนตรีแบบสมัยโชวะหรือเรียกว่า โชวะคะโย（昭和歌謡）มาประยุกต์ร้องใหม่และเป็นที่ชื่นชอบเช่นเดิม
ภัทร์อร พิพัฒนกุล
