ในอดีต ภาษาจีนเป็นภาษากลางของหนังสือราชการในประเทศจีน เกาหลี ญี่ปุ่น และเวียดนาม ภาษาหนังสือเหล่านี้เขียนด้วยตัวอักษรจีน ญี่ปุ่นได้นำตัวอักษรจีนมาใช้ในภาษาของตัวเองด้วย เรียกว่าอักษรคันจิ มีการปรับปรุงและดัดแปลงอักษรจีนบางตัวให้แตกต่างไปจากอักษรจีนที่มีแต่โบราณ ชนเผ่าไทยในเวียดนามก็ใช้อักษรจีนและอักษรจีนที่ดัดแปลงขึ้นเองเช่นกัน
ในปัจจุบัน อักษรจีนใช้ในประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนจีน ฮ่องกง ไต้หวัน และญี่ปุ่น เกาหลีนั้น ไม่ได้ใช้อักษรจีนแล้ว แต่ยังพบใช้ในวงวิชาการและพบใช้เขียนป้ายชื่อสถานที่บางแห่ง เวียดนามได้เลิกใช้อักษรจีนไปตั้งแต่สมัยเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส ญี่ปุ่นใช้อักษรคันจิร่วมกับอักษรญี่ปุ่น ไต้หวันและฮ่องกงใช้อักษรจีนที่เปลี่ยนแปลงน้อยที่สุด เกาหลีที่ยังคงใช้อักษรจีนก็เป็นอักษรเดิม ญี่ปุ่นได้เปลี่ยนแปลงตัวอักษรบางตัวให้ง่ายลง เมื่อหลังสงครามโลกครั้งที่สอง สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนจีนเปลี่ยนแปลงการเขียนมากที่สุด หลังพรรคคอมมิวนิสต์เข้ายึดอำนาจได้ ได้มีหลักการคำนึงถึงการศึกษาเพื่อมวลชน มีการย่อตัวอักษรให้ง่ายขึ้น เพื่อให้คนส่วนใหญ่ในประเทศอ่านออกเขียนได้ในเวลาจำกัด
อักษรจีนในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนจีนจึงเปลี่ยนแปลงไปจากรูปเดิมมากที่สุด
วรวุฒิ จิราสมบัติ
รูปประกอบ:
