คะวะบะตะ ยะซุนะริ เป็นนักเขียนชาวญี่ปุ่นคนแรกที่ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมจากนวนิยายเรื่อง ยุกิงุนิ（雪国）หรือ เมืองหิมะ ในปี ค.ศ. 1968 คะวะบะตะเกิดเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน ค.ศ. 1899 ในหมู่บ้านชาวนาเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ระหว่างเมืองโอซาก้าและเกียวโต ครอบครัวของคะวะบะตะมีฐานะยากจน มีหนี้สินมากมาย อีกทั้งคนในครอบครัวยังป่วยเป็นโรคร้ายจนเสียชีวิตไปทีละคน เริ่มจากบิดาของเขาป่วยเป็นวัณโรคและเสียชีวิตเมื่อเขาอายุเพียงสองขวบ ปีต่อมามารดาของเขาก็เสียชีวิตด้วยวัณโรคเช่นเดียวกัน น้าของเขาจึงได้รับพี่สาวไปอุปการะ ส่วนตัวเขาไปอาศัยอยู่กับปู่ย่าที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในโอซาก้า เรียกได้ว่าชีวิตของเขาเติบโตมาท่ามกลางธรรมชาติ
คะวะบะตะ ยะซุนะริ ได้เข้าศึกษาชั้นประถมที่โทะโยะกะวะมุระ（豊川村）เมื่ออายุครบเจ็ดปี และในปีเดียวกันนี้ย่าของเขาก็ได้ตายจากไป จากนั้นเมื่อเขาอายุได้สิบปี โยะฌิโกะพี่สาวซึ่งป้าได้รับไปเลี้ยงก็ป่วยและเสียชีวิตไปอีกคน คะวะบะตะจึงเหลือเพียงแค่ปู่คนเดียวเท่านั้น ความว้าเหว่ที่เกาะกินใจนี้ทำให้คะวะบะตะยึดหนังสือเป็นที่พึ่ง เขาอ่านหนังสือแทบจะทุกเล่มในห้องสมุดของโรงเรียน และยังประทับใจในเสียงดนตรีและจังหวะของภาษาโบราณอีกด้วย นอกจากนี้เขายังมีความสามารถในการวาดภาพและการเขียน เริ่มตั้งแต่การเขียนบทกวีและความเรียงสั้น ๆ โดยยึดเอาบทกวีของฌิมะสะกิ โทซน（島崎藤村）เป็นต้นแบบ
ในปี ค.ศ. 1912 คะวะบะตะเข้าศึกษาต่อในชั้นมัธยมที่โรงเรียนอิบะระกิ（茨木）ในเมืองโอซากา ช่วงนี้เขาได้อ่านวารสารทางด้านวรรณคดีวิจารณ์ต่าง ๆ ทำให้เขาเปลี่ยนความตั้งใจจากที่เคยใฝ่ฝันว่าจะเป็นจิตรกรมาเป็นนักเขียนนวนิยายแทน
ในปี ค.ศ. 1914 เมื่อเขาอายุ 15 ปี ปู่ก็ตายจากไปอีกคน ในระหว่างที่คะวะบะตะดูแลปู่ เขาได้เขียนบันทึกเรื่องราวของตัวเองสองเรื่องคือ “จูโระกุซะอิ โนะ นิกกิ”（十六歳の日記）หรือ “บันทึกตอนอายุ 16 ปี” และ “โฮเนะ บิโระอิ”（骨拾ひ）หรือ “เก็บกระดูก” ทั้งสองเรื่องนี้เขียนเก็บเอาไว้หลายปีแล้วจึงนำออกมาตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1925 และ 1949 ตามลำดับ ผลงานสองเรื่องนี้สะท้อนให้เห็นความเศร้าของคะวะบะตะที่ชีวิตต้องพบกับความพลัดพรากมาตั้งแต่วัยเด็ก
เมื่อปู่เสียชีวิตลง ลุงก็มารับคะวะบะตะไปเลี้ยง แต่ปีถัดมาเขาย้ายเข้าไปอยู่ในหอพักของโรงเรียน และใช้ชีวิตในหอพักจนจบมัธยมต้นที่อิบะระกิ หลังจากนั้นได้เข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายที่โรงเรียนดะอิอิชิโกโต（第一高等）ในสาขาวรรณคดีอังกฤษ หลังจากจบมัธยมศึกษาตอนปลาย คะวะบะตะได้เข้าศึกษาต่อที่ภาควิชาวรรณคดี คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยโตเกียว（東京大学）ในปี ค.ศ. 1920 ซึ่งขณะนั้นเขามีอายุ 21 ปี เขาได้รวมกลุ่มกับเพื่อนในชั้นเดียวกันทำวารสารทางวรรณกรรมที่มีชื่อว่า ฌินฌิโช（新思潮）ทำให้เขาได้รู้จักและได้รับคำชี้แนะจาก คิกุชิ คัน（菊池寛）นักเขียนผู้มีชื่อเสียงในยุคนั้น
ในปี ค.ศ. 1922 คะวะบะตะได้เริ่มแปลหนังสือ เขาได้แปลงานของนักเขียนชาวรัสเซียที่มีชื่อเสียงคือ กอลเวิร์ธ（Galworth）และเชคอฟ（Chekhov）แล้วนำมาตีพิมพ์เผยแพร่ และเริ่มเขียนบทวิจารณ์วรรณคดีลงในวารสารเป็นตอน ๆ อย่างต่อเนื่อง
ในปี ค.ศ. 1923 คะวะบะตะ ยะซุนะริได้รังสรรค์เรื่องสั้นเรื่อง “คะอิโซ โนะ เมะอิจิน”（会葬の名人）ลงตีพิมพ์ในในวารสาร บุงเงะอิฌุนจู（文芸春秋）ซึ่งเรื่องนี้ต่อมาคะวะบะตะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น “โซฌิกิ โนะ เมะอิจิน”（葬式の名人）หลังจากนั้นได้เขียนเรื่อง “นันโป โนะ ฮิ”（南方の火）หรือ “ไฟใต้” ลงตีพิมพ์ในวารสาร ฌินฌิโช
ต่อมาในปี ค.ศ. 1924 คะวะบะตะได้รวมกลุ่มกับเพื่อนนักเขียนหน้าใหม่ออกวารสารทางวรรณกรรมชื่อ บุงเงะอิจิดะอิ（文芸時代）และจัดตั้งกลุ่มนักเขียนแนวนีโอเพอร์เซ็บชั่นนิสต์（Neo Perceptionist）หรือ กลุ่มอารมณ์ความรู้สึกแนวใหม่ขึ้น แนวการเขียนนี้มุ่งเสนอการเขียนแบบใหม่ที่เน้นอารมณ์และการสัมผัสรับรู้และคะวะบะตะได้นำความเป็นญี่ปุ่นเข้ามาผสมผสานลงไปในงานเขียน
คะวะบะตะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยโตเกียวในปี ค.ศ. 1924 และตัดสินใจอยู่กินกับมะท์ซุบะยะฌิ ฮิเดะโกะโดยที่ไม่ได้จัดงานแต่งงานเมื่ออายุ 27 ปี และเมื่อคะวะบะตะอายุได้ 44 ปี เขากับภรรยาก็รับลูกหลานซึ่งเป็นญาติทางฝ่ายแม่มาเลี้ยงเป็นบุตรสาวบุญธรรม เนื่องจากคะวะบะตะตั้งใจว่าจะไม่ยอมมีบุตรของตนเองเพราะเกรงว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับตนแล้ว ลูกจะกลายเป็นเด็กกำพร้าต้องเผชิญชีวิตอย่างอ้างว้างอย่างที่ตัวเองประสบมาก่อน
คะวะบะตะให้ความสำคัญกับสภาพจิตใจของมนุษย์โดยพินิจพิจารณาศึกษาอารมณ์รับรู้ภายใน งานเขียนชิ้นสำคัญของเขามักเป็นงานที่เขียนขึ้นเพื่อแสดงการค้นหาสิ่งที่งดงามบริสุทธิ์แห่งชีวิต นอกจากนั้น เขายังได้เดินทางไปต่างประเทศเพื่อเก็บภาพชีวิตของคนที่ประสบกับความทุกข์และความอนิจจัง เขาเก็บภาพต่าง ๆ ที่ได้พบเจอไว้ในความทรงจำแล้วจึงเลือกแต่ละภาพออกมาถ่ายทอดให้เห็นความงามในผลงานวรรณกรรม ผลงานที่มีชื่อเสียงของคะวะบะตะ เช่น นวนิยายเรื่อง อิสุ โนะ โอะโดะริโกะ（伊豆の踊子）หรือ นางระบำอิสุ (ค.ศ. 1918) นวนิยายเรื่อง ยุกิงุนิ หรือ เมืองหิมะ（ค.ศ. 1948）และนวนิยายเรื่อง เซ็มบะท์ซุรุ（千羽鶴）หรือ นกกระเรียนพันตัว（ค.ศ. 1952）
คะวะบะตะเสียชีวิตลงในวันที่ 16 เมษายน ค.ศ. 1972 โดยการทำอัตวินิบาตกรรมด้วยการเปิดแก๊สรมตัวเองในห้องพักโดยไม่ได้ทิ้งจดหมายใด ๆ เอาไว้เลย
เดือนเต็ม กฤษดาธานนท์
