ฌิงโกะกิงวะกะฌูเป็นหนังสือรวบรวมบทกลอนญี่ปุ่นที่จักรพรรดิโกะโตะบะ（後鳥羽院）ทรงโปรดเกล้าฯ ให้รวบรวมขึ้นเมื่อปี ค.ศ.1201 โดยทรงมอบหมายให้กวีห้าคนคือ ฟุจิวะระ โนะ ซะดะอิเอะ（藤原定家）ฟุจิวะระ โนะ อะริอิเอะ（藤原有家）ฟุจิวะระ โนะ อิเอะตะกะ（藤原家隆）ฟุจิวะระ โนะ มะซะท์ซุเนะ（藤原雅経）และมินะโมะโตะ โนะ มิชิโตะโมะ（源通具）เป็นผู้รับผิดชอบ หลังจากรวบรวมเสร็จแล้วในปี ค.ศ.1205 จักรพรรดิโกะโตะบะยังทรงให้แก้ไขเพิ่มลดจำนวนบทกลอนสืบต่อเรื่อยมาจนกระทั่งเสร็จสมบูรณ์เป็นฌิงโกะกิงวะกะฌู โดยมีทั้งหมด 20 เล่ม มีบทกลอนทั้งสิ้นประมาณ 2,000 บทและเป็นกลอนสั้น（短歌）ทั้งหมด
ลักษณะเด่นของกลอนในฌิงโกะกินวะกะฌู คือ เมื่ออ่านแล้วจะทำให้เกิดภาพในจินตนาการเหมือนหลุดออกจากโลกแห่งความเป็นจริง กวีที่แต่งกลอนส่วนใหญ่เป็นคนใกล้ชิดของจักรพรรดิโกะโตะบะ เช่น ซะอิเงียว（西行）จิเอ็น（慈円）ฟุจิวะระ โนะ โทะฌินะริ（藤原俊成） เทคนิคการประพันธ์ที่เป็นลักษณะเด่น ได้แก่ ฮงกะโดะริ（本歌取）คือ การนำเอากลอนที่มีอยู่แล้วมาแต่งใหม่โดยคงเนื้อหาเดิมส่วนหนึ่งไว้แล้วปรับเปลี่ยนเนื้อหาอีกส่วนหนึ่ง และทะอิเง็นโดะเมะ（体言止）คือ การจบกลอนด้วยคำนามหรือสรรพนาม บทกลอนในฌิงโกะกินวะกะฌูมีความงามแบบลึกซึ้งน่าประทับใจที่เรียกกันว่า “อุฌิน”（有心）นอกจากนี้ฌิงโกะกินวะกะฌูยังได้รับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในสามของหนังสือรวมบทกลอนที่ยิ่งใหญ่ของญี่ปุ่นที่เรียกว่า ซันดะอิวะกะฌู（三大和歌集）ร่วมกับ มันโยฌู（万葉集）และ โคะกิงวะกะฌู（古今和歌集）
อรรถยา สุวรรณระดา
