บิวะหรือพิณญี่ปุ่น เป็นเครื่องดนตรีประเภทเครื่องสายของญี่ปุ่น มี 4-5 สาย ยาวประมาณ 60-106 ซ.ม. ตัวพิณมีลักษณะแบนราบ ถ้ามองจากด้านหน้าจะดูเหมือนคล้ายหยดน้ำหรือมะเขือยาว คอสั้น ทำจากไม้ สันนิษฐานว่ามีต้นกำเนิดจากแถบเปอร์เซีย ต่อมาได้เผยแพร่เข้าประเทศญี่ปุ่นโดยผ่านประเทศจีนและเกาหลีราวสมัยนะระ พิณบิวะมีหลายชนิด เช่น กะกุบิวะ（楽琵琶）เป็นพิณที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในบรรดาพิณบิวะทั้งหมด คือ ยาวประมาณ 106 ซ.ม. ใช้บรรเลงในการแสดงกะงะกุ（雅楽）และซะอิบะระ（催馬楽）โมโซบิวะ（盲僧琵琶）เป็นพิณที่พระตาบอดแถบคิวชูบรรเลงประกอบการขับร้องในงานวัด หรือ งานพิธีขอความอุดมสมบูรณ์แก่พืชพรรณ เฮะอิเกะบิวะ（平家琵琶）เป็นพิณที่ใช้บรรเลงประกอบการเล่าวรรณคดีเรื่องเฮะอิเกะโมะโนะงะตะริ（平家物語）เป็นต้น
วินัย จามรสุริยา
